2 Aralık 2009 Çarşamba

zaman...

...geçiyor. hiç söz dinlemiyor. dur durak bilmiyor. içim cız ediyor dilimden her dökülüşünde. korkutuyor beni. bazen hayaller kurduruyor sonrasına dair. sesini duyuyorum bazen. karanlık bir sokakta arkamdan gelen ve her adımında yüreğimi ağzıma getiren bir ses... uykumu kaçıran bir kabus. geceyarısı kapının gürültüyle çalınması gibi. bölen, parçalayan, dağıtan bir şey. ele avuca sığmaz, hayat dolu yaramaz bir çocuk gibi. kırıyor evdeki tüm cam eşyaları. sonra pis pis sırıtıyor. geçiyor bir tren gibi. baka kalıyorum ardından. hep aynı numarayı yapıyor bana. elim havada kalıyor. kaçırıyorum her defasında. ağlamaktan başka bir şey gelmiyor elimden. gözyaşlarım ona akıyor. küçülüyorum karşısında. küçücük bir çocuk gibi içimi çeke çeke ağlıyorum. çenem titriyor. susmuyorum bir türlü. annemi kaybettiğimi gördüğüm kabuslar gibi çöküyor üstüme. sokağın ortasında kala kalmışım. yalnız. çaresiz.
geçiyor, gidiyor zaman.

Hiç yorum yok: