evlilik, antalya ve avokado üzerine doyurucu bir yazı!

Yazmak istemeyip kendini yazmaya zorladığında, kendi kendine ısrarcı bir anne gibi davrandığının farkına varıyorsun. “Biraz daha ye kızım, atlet giy kızım, saçını topla kızım”dan ne farkı var şu yaptığının. Zorla yaz. Yaz şunu. Hadi başla. Evlendiğinden bahset. Antalya’ya taşındığından bahset. Ee hadi yazsana. Yazdığını niye siliyorsun? Başlamıştın işte ne güzel! Amaaan ne halin varsa gör deyip, seni yani beni yalnız bırakmaya karar veren tyler durden’ım uyumaya gitti. Ve ben gönlümce saçmalayabilirim. Evet evlendim. Sonunda. Evet yaşadığım şehir İstanbul değil. Sıcacık Antalya’ya göçtüm. Kütüğüm bile Antalyalı artık. Kocam sağ olsun. Severek evlendim, görücü usulü değil. Yaşımın otuzu aşmış olmasından kıllanmayın. Birlikte büyüdüğüm adamla izdivacımı gerçekleştirdim. Yani ben yoldan gönüllü çıktım. İstanbul’dan da gitmekte gönüllüydüm. Ama gerçekler acıtır. Antalya sıcaktır. O zaman Antalya gerçekten acı sıcaktır. Bu tümevarıma ulaşmam pek zor olmadı anlayacağınız. Ağustos’un kavurucu bir günü, nikahına çağırdı beni sevgilim. Davete icabet etmemek olmaz dedik gittik. Gidiş o gidiş. Sonuçta insan doğduğu yerde değil, doyduğu yerde... Kocam sağ olsun doyuruyor da beni. Ekmeğimi, suyumu, avokadomu eksik etmiyor. Çabuk alıştım avokadoya, ilk başlarda saman gibi geliyordu. Şimdi manyağı oldum. Konuyu avokadoya bağlayıp bugünlük satırlarıma burada son veriyorum. Bir okuyan vardır umuduyla değil, tamamen şizofrenik bir çabayla yazmış bulunmaktayım. Yalnızım lan, tamam!

Bu sergi unutulmaz!

Bir ermeni ailenin yaşam öyküsü kıvamında... Giriş bölümü bir başarı hikayesi, gelişme bölümü kendi vatanından sürülen ve 'ulus devlet' saçmalığı adı altında katlediliş ve sonuç vatanından kopuş! Sergiye başlarken, bu topraklarda böyle insanlar da yaşamış dedirten karelerden, gözlerimi yaşla dolduran tehciri yansıtan çarpıcı karelere. Tütün deposundaki sergi hâlâ zihnimi meşgul ediyor. 

Unutulmazsın mayıs!

Lan nası başladı mayıs, nası gidiyo! 2013 1 mayısı unutulmaz, tadı hâlâ damağımda. Gerisi güzel gelicek gibi:)

Sibel'e Güzelleme

Zın zın zın

siyah beyaz bir rüya...

Miguel Gomes'den Tabu

akıl sağlığı önemli bi şey

dün gece doğru düzgün uyuyamamış olmamın verdiği gıcıklıkla, sabah kazan bi kafayla uyandım. aklımda gregor samsa. aldım ordan yürüdüm sabah sabah. kendi kendime, bir sabah hayvan olarak uyanmak istesem, acaba ne olarak uyanırdım diye sordum. koala hayvanının bedeninde uyanmak değişik olurdu. iklim şartlarının elverişsizliğinden bir koala olarak başıma gelebilecekler sıraya girdiler kafamın içinde. en sevdiğim ve tek besin kaynağım okaliptüsün yokluğuyla açlık tehlikesiyle karşı karşıya kalacaktım. elime, pardon pençeme evde tek verilebilecek bitki olan bambuyu verecekler ve ben de kepir kepir kemirecektim. sonra beni sokağa atmaya kıyamayan ev sakinleri belki bi hayvanat bahçesine bağışlayacaklardı. bu kısmı hiç hoşuma gitmedi. o yüzden hemen bulunduğum ortamın iklim koşullarına göre evrimleşmeliydim. okaliptüsten vazgeçmeliydim. o zaman aklıma, bir köye yerleşip, bir fasülye sırığında yaşayabileceğim geldi. elimde yeşil fasülyeler, uyuşuk uyuşuk takılacaktım. zaten büyük şehir de sıkıcı ve benim gibi bi koala için de tehlikeliydi. ve evet bazen akıl sağlımdan şüpheye düşüyorum.

Mutsuz memur

Adam, her sabah durağa elinde kocaman bir evrak çantasıyla geliyordu. Mutsuzluk, yüzünden sarkıyordu; yerçekimiyle başa çıkamamıştı belli. Yüzündeki tüm kaslar toprağa bakıyordu. Kendimi onun yüzüne bakmaktan alamıyordum. Hiç bu kadar mutsuz bi insan görmemiştim. Mutsuzluk dediğin öyle bir süre hasıl olur, sonra silinir insanın yüzünden, bende böyle olmuştur en azından. Birisi komik bi şey söyler, küçük bir tebessüm yeter mutsuzluğu silmeye. Bu adam yıllardır mutsuzdu, belli. Gözkapakları ayrı sarkmış, yanakları ayrı. Yaşlılıkla ilgisi yoktu. Adam tüm hücrelerine kadar mutsuzdu. Ona bakarken içim burkuluyordu, sanki omuzlarındaki yükün sebebi benmişim gibi hissediyordum. Mutsuzluğu ebeliyordu beni. Görünmez bir el vardı ve adamı gören herkese dokunuyordu. Allahtan adam çabuk gözden kayboluyordu da oracıkta ezilip büzülmekten kurtarıyordu beni. gelip geçiyordu adam. Her gün yolda gördüğüm insanlar gibi. Adam geçiyordu ama izi kalıyordu.

her şeyin zamanı var

misal, ergen olursun hayatının belli bir döneminde. karanlık bir dönemdir. saçmasındır, üstüne tanımazsın. başta da dediğim gibi, her şeyin zamanı var. bu ergenlik dediğimiz de gelip geçicidir. insan moduna dönersin bir süre sonra. bünyede kalıcı olmadan, bi silkelenip kendine gelirsin. bazılarında o öyle olmuyomuş. babacım, ergenliğini otuzuna gelip atamamışlar var yaa. daha geçen gün gördüm. o neemiş dedim yaa! dağlara taşlara, biz iyiymişiz valla.

kırlangıçlar ne zaman gelir?

kırlangıçların cıvıltısını gökyüzünde duymadıktan sonra, bahar gelmiş diyemem. leylekler bile değil, kırlangıçlardır baharın başlangıç noktası. cemreler de baharın değil de, kırlangıçların habercisidir bence. kırlangıçları severim. gelsinler evimin bir köşesine yuva kursunlar isterim. balkon da olur, saçak altı da. yeter ki kırlangıçları göreyim.

Eskiden...

Pergel vardı. Kalemlikten eksik olmazdı. Böyle kalemi takar, vidasını sıkar, bir iş yapıyormuş havasında daireler çizerdik. Ben geometriyi de severdim. Belki pergeldi müsebbibi. Ne güzeldi

hayat...

o kadar basit ki aslında. bir sabah otobüs beklerken, kulağına çalınan bir cümleyle bile özetlenebilir. birinin diğerine "çakmakları mı doldursak?" dediği an; saçma bir aydınlanma yaşayabilirsin. o an, sadece çakmakları doldurmak gerekir ve doldurursun. gerisi teferruat. otobüs geç gelmiş, dolu gelmiş. çalışmak istemiyorsun falan... bunlar bir anda içi boş kaygılara dönüşür. o an, cebinde bir çakmak olsa da doldursan diye geçer içinden. bi gün ben de çakmakları doldursam ya!

geçiyor zaman...

GEÇEN ZAMAN Hiç olmazsa unutmamak isterdim. Eski geceler, sevdiklerimle dolu odalar... Yalnız bırakmayın beni hatıralar. Az yanımda kal çocukluğum, Temiz yürekli uysal çocukluğum... Ah, ümit dolu gençliğim, İlk şiirim, ilk arkadaşım, ilk sevgilim... -Doğduğum ev. Rahatlıyacak içim duysam Bir tek kapının sesini. Arıyorum aklımda bir ninni bestesini... Böyle uzaklaşmayın benden, yaşadığım günler. Güneş, getir bir bayram sabahını. Açılın açılın tekrar Çocuk dizlerimdeki yaralar, Hepiniz benimsiniz: Mektebim, sınıflarım, oturduğum sıralar... Yalnız hatırlamak hatırlamak istiyorum Nerde kaldı sevgilim, seni ilk öptüğüm gün, Rengine doymadığım o sema, Ahengine kanmadığım ırmak. Bırakıp herşeyi nereye gidiyorum? Neler geçmişti aklımdan, Nedendi ağladığım, nedendi güldüğüm? Ah nasıldı yaşamak? Ziya Osman SABA