7 Haziran 2010 Pazartesi

parmağı düşen insan!

bu sabah uyandığımda bir eksiklik hissetmiştim zaten. elimi saate uzattığımda eksikliğin ne olduğuyla yüzleştim. sağ elimin orta parmağı düşmüştü. öylece baka kaldım. elimi evirdim çevirdim, orta parmağından eser yoktu. sanki hiç olmamış gibiydi. yeri bomboştu. kalktım, yatağın içinde parmağımı aradım. yoktu. hiçbir kan izine de rastlamadım. acı da hissetmiyordum. sadece parmağın boş kalan yerini hissediyordum. yatağın altına baktım, dün gece en son ne yaptığımı, parmağımın yerinde olup olmadığını hatırlamaya çalıştım. hiçbir eksik parça yoktu dün akşamdan kalan. dün gece uykumda ne olmuştu acaba? uyurgezer miydim ben? otuz yıllık hayatımda hiçbir uyurgezerlik emaresiyle de karşılaşmamıştım. yatağın ortasına oturup, elimi izlemeye başladım. ne acayip görünüyordu. elime gülmeye başladım. kahkahalarla gülüyordum. bir an durdum ve durumun ciddiyetiyle yüzleştim. saçma bir şeyler oluyordu ve ben müdahale edemiyordum.

bir an paniğe kapıldım, odanın içinde dolanmaya başladım, gidip ev arkadaşımı uyandırmayı düşündüm. uyansa ne yapacaktı ki? şaşkınlıktan gülmeye başlardı eminim. bu da bozulmuş sinirlerime pek iyi gelmezdi.
işe geç kalıyordum. zaman geçiyordu, parmağım hala ortalarda yoktu.
tekrar yatağa girip uyumaya karar verdim, belki bir rüyaydı bu.
yorganı kafama kadar çekip, gözlerimi sımsıkı kapadım. insan kendini uyumaya zorlayınca da hiç uyuyamazdı ki. çocukluk kabusumdu bu.
kitap okumak uykumu getirebilirdi. okumaya başladım, fakat sayfayı çevirmem gerektiğinde parmağımın eksikliği yine düşüncelerimi o boşlukta topladı.
tavana boş boş bakmaya başladım. ne olabilirdi ki? alt tarafı bir parmaktı. varlığıyla hayatıma pek bir anlam katmamıştı, yokluğu da beni etkilememeliydi.
bunları düşünürken uyuyakalmışım.
gözümü açtığımda hava kararmak üzereydi. bu kadar uyuduğuma inanamadım. elime bakmak istemiyordum. boşluk hissini aradım içimde. hiçbir şey değişmemişti. bir eksiklik vardı yine. hatta daha yoğundu. gözlerimi kapadım, elimi yukarı kaldırdım. "nooluyr lan" dedim kendi kendime gözlerimi açtığımda. şimdi di küçük parmağım yoktu, orta parmağımla birlikte boşlukta kaybolmuştu.

Hiç yorum yok: