bu aralar herkes benden yaka silkiyor. arkadaşlarım, erkek arkadaşım, iş arkadaşlarım... bu listeyi çok genel bıraktım ki, sayı az görünsün. direkt isim vererek yazsam, durumun vahameti ortaya çıkardı. tamam onlar bana gıcık kapıyor olabilirler, peki ya ben? peki ya benim duygularım? burada, kendinden sıkılan bir genç kızdan:) söz ediyoruz. sürekli depresif olmaktan, sürekli bir şeylerden şikayet etmekten yoruldum. sürekli hasta olmaktan da. ben de normal hislerle var olmak, her gün iyi bir güne uyanmak, herkese güler yüzlü olmak istemem mi?-gerçi sonuncusunu istemem galiba, karar verdim de-
insanın belli bir yaştan sonra değişmesi de bayaa zor. ben deniyorum olmuyo. çok çaba sarf ediyor muyum? orası tam bir soru işareti.
buradan açıklamak istiyorum, aslında ben de sizin kadar benden sıkılıyorum. bazen beni benden alıp, uzak diyarlara götürüp bırakmak istiyorum. yolunu bulup, geri gelemesin diye. çünkü burnu iyi koku alır. kesin geri döner.
dönerim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder